STOP CUKRZYCY – SZKOLENIA

Niemal pandemia

W Polsce z cukrzycą żyje ok. 3 mln osób, z czego ok. 750 tys. nie wie o swojej chorobie i pozostaje niezdiagnozowanych. Osób ze stanem przedcukrzycowym, czyli o krok od zachorowania, jest 2-4-krotnie więcej niż diabetyków. Jeśli dynamika zachorowalności utrzyma się to zgodnie z prognozami w 2030 r. liczba pacjentów diabetologicznych w naszym systemie ochrony zdrowia przekroczy 4,2 mln. Oznacza to także, że coraz więcej osób będzie doświadczało powikłań – ze strony układu sercowo-naczyniowego, chorób nerek, oczy, skóry i innych – istotnie wpływających zarówno na jakość, jak i na długość życia.

Ze względu na tak dużą grupę Polaków, których dotyka cukrzyca, choroba jest jednym z głównych wyzwań w zakresie zdrowia publicznego. Generuje ona znaczne koszty bezpośrednie, związane z finansowaniem świadczeń i refundacją leków, jak również pośrednie – w formie rent, zasiłków czy utraconej wydajności pracy. Dlatego też należy podejmować wszystkie możliwe działania, które przyczynią się do ograniczenia przyrostu chorych. Natomiast tych, którzy już doświadczają choroby, należy leczyć tak, żeby minimalizować ryzyko rozwinięcia powikłań.

Wszystkie ręce na pokład

Eksperci nie mają wątpliwości, że nie ma dobrej profilaktyki i leczenia cukrzycy, szczególnie cukrzycy typu 2, bez miejsca pierwszego kontaktu świadczeniobiorcy z systemem ochrony zdrowia, czyli POZ. To lekarze rodzinni powinni prowadzić badania przesiewowe, inicjować wprowadzanie leków doustnych i intensyfikować nimi leczenie, inicjować insulinoterapię w cukrzycy typu 2, kierować chorych co roku na kontrolę specjalistyczną. Z kolei rolą pielęgniarki podstawowej opieki zdrowotnej jest przede wszystkim nauczyć diabetyka, czym jest samokontrola i jakie ma znaczenie dla uniknięcia najgroźniejszych powikłań cukrzycy.